Çocukluğumda yapmaktan keyif aldığım şeyleri düşünmekten ve o yaşlarda hoşuma giden şeylerin bugün bende hissettirdiği duygulara anlam yüklemeye çalışmaktan asla vazgeçmeyeceğim sanırım.
Bu söylediğime bir örnek olarak dün aniden aklıma takılan bir şikayetimi sizle paylaşmak istiyorum.
Laff-A-Lympics diye bir çizgi film vardı, hatırlar mısınız? Scooby Doobie’ler, Yogi’ler ve Gerçek Kötüler isimli takımlar çeşit çeşit yarışmalardan birbirleri ile bazen bireysel bazen de takım olarak yarışırlardı. Etaplardaki başarılarına göre de takımlar puan alırlar, her çizgi film bölümünün sonunda da bir kazanan çıkardı ve çoğu zaman da Scooby Doobie’ler günün galibi olurdu.
Ben kendimi bildim bileli Yogi’leri tutardım. On gün yarışılıyorsa Yogi’ler ancak bir kere galip gelirdi. Artık mazlumun yanında yer almaktan mıdır nedir Scooby’lere gıcık olurdum. Yogi’ler bana daha samimi gelirdi. Hatta çoğu durumda “Scooby’ler kazanacağına Gerçek Kötüler kazansın” diye içimden geçirirdim.
Saçımıza aklar düştü ben bu Scooby’lerin neden bu kadar çok yarış kazandığını çözemedim. Çözen varsa beri gelsin. Bir diğer konu da, herkesin Scooby’leri tutması sorunsalıydı. Arkadaşım, hepiniz mi kazanan tarafta olmayı seçitiniz? Halkın, ormanın böğründen kopup gelen mazlum Yogi’ler size ne etti? Niye hiç onları desteklemediniz? Cevap verin çabuk.
Bu vesileyle gençliğinde Yogi’lere gönül vermiş tüm renktaşlarımı toplanmaya davet ediyorum. Bu konu burada kalmamalı. Gerekli yerlere başvurumuzu yapalım. Biz yandık, bizden sonraki nesil yanmasın.
Youtube cennetinde Laff-A-Lympics’in Türkçe dublajlı bir bölümünü buldum:
