Öykülerim

İrfan Ağabey’i tanır mısınız? Tanımazsınız tabi, nereden tanıyacaksınız. Biz ona İrfan Ağabey derdik ama asıl adı Ersin’di. Peki niye İrfan Ağabey dediğimizi bana sormayın, çünkü ben de bilmiyorum. Mahallenin eskilerindendi kendisi ve ben kendimi bildim bileli İrfan Ağabey’di o. Bir keresinde babası “Oğlum Ersin...

“Hayda! Yine mi topukluyorsun?” “Yapma Allah aşkına Hakan, gitmem gerektiğini söyledim ya. Israr etme lütfen.” “Ya bırak, kimi kandırıyorsun? Hep aynı terane. Ne zaman sana işim düşse ‘Abi işim var, yarın şu var, saat geç oldu’ falan bir bahane uydurup tüyme derdindesin. Anlaşıldı, sana güven olmayacağını...

Fenerbahçe'nin Mesut Özil transferi tüm Fenerbahçelileri olduğu gibi beni de son derece mutlu etti. Onun gelişiyle birlikte, eski güzel günlere dönebileceğimize dair bir umut doldu tüm Fenerbahçelilerin içine. Ben de bu hislerden yola çıkarak Mesut transferinin heyecanıyla bir öykü kaleme aldım. Öyküyü ilk olarak...

Sinan güzel bir ilkbahar akşamı deniz kenarındaki bir parkta bulunan banka oturmuş boğaza karşı çekirdek çitletiyordu. Etrafında koşturan çocuklar, mangal yapan aileler vardı. Önünden bazen seyyar simitçi bazen de çekirdekçi geçiyordu. Çitlettiği çekirdeği de zaten ondan almıştı. Bugun sahile neden geldiğini aslında bilmiyordu. Biraz kafasını...

Yedi yıldır blog yazıyorum ama dün olanları anlatabilecek kelimeleri doğru seçebilecek miyim emin değilim. Düne kadar Düşlerden Gerçeğe’nin bir gün içindeki en yüksek sayfa görüntüleme sayısı 274’tü. Bu rakamı da ne zaman elde ettiğimi hatırlamıyorum bile. Dün ise, Ekşi Sözlük’te yazdığım bir entry’nin debe’ye...

Hatay’a varan Fenerbahçe kafilesini üç bin kadar coşkulu Fenerbahçe taraftarı havalimanında karşılamıştı. Uçaktan inen ve havalimanından çıkıp onları kamp yapacakları otele ulaştıracak otobüse doğru ilerleyen Fenerbahçeli futbolcular otobüsü görebiliyordu ama bir türlü ulaşamıyordu. Oyunculara destek olmak için havalimanına kadar gelen taraftarlar emniyet güçlerinin çabasıyla...

Güneşe ulaşabilmek için elini uzatmıştı. Parmaklarını açıp kapatıyor ama güneşi elinde hissedemiyordu. Demekki ulaşabileceğinden uzaktaydı. "Bir de zıplarsam belki ulaşırım" diye düşündü. Zıpladı elbette. I ıh, yine yetişememişti. Umutsuzca etrafına baktı. Yemyeşil arazide, kırmızı, sarı ve beyaz çiçeklerin arasında, sadece kendisi vardı. Bir de...