Bu blog’u takip edenler hayatımı Katar’da devam ettirdiğimi bilir. İki haftalık yıllık iznimi geçirmek üzere Türkiye’ye geldim ve iznimin bir haftası neredeyse geçti sayılır. Zaman o kadar hızlı akıp geçiyor ki, Doha’dan kalkacak uçağıma binmeyi iple çektiğim anı bir saniye öncesiymiş gibi hatırlıyorum.
Aslında anlatmak istediğim konu şu; insan o kadar çabuk içinde bulunduğu duruma adapte oluyor ki, mantık, duygu herşey devre dışı kalıyor. Şu bir hafta içinde sanki hiç Katar’a gitmemişim son iki yılımı orada geçirmemişim gibi hissettiğim anlar dolu. Aynı şey Katar’dayken de tam tersi. Sanki hiç Türkiye’ye gelmemişim ve tüm ömrüm yurt dışında geçmiş gibi. Gurbetçi olmanın insana böyle bir yetenek ya da felaket kazandırdığını düşünüyorum. Katar’da yaşadığım onca güzel şey elbette aklımdan çıkmıyor ama anlık bir his bahsettiğim. Bilmem anlatabildim mi?
Eğer yurtiçinde çalışan birisi olsaydım bu hisse sahip olamazdım. Ayrıca tüm sevdiklerimin şu an Türkiye’de olması da bende bu hissi yaratmış olabilir. Şu an tamamen Türkiye’ye aitmişim gibi hissediyorum ve Katar’a dönmeyi istemiyorum. Bir taraftan da dönmem gerektiğinin bilincindeyim. Zor bir durum. İnsan içinde çarpışmalar yaşıyor ama mantığı doğru olanı bulmasını sağlıyor.
Benim için bugün önemli olan iznimin geri kalan günlerini en keyifli şekilde geçirmek ve iznim bittikten sonra iş hayatıma yenilenmiş ve enerji dolmuş bir şekilde dönmek. Hayat zor gerçekten, yapmak istediğim çok şey var ama onları yapmamı engelleyen bariyerleri kaldırmak zorunda olduğumu biliyorum.
Zaten problemsiz, sıkıntısız her istediğimize ulaşsak hayat çok kolay olurdu.
