Özellikle gurbetteyseniz yalnızlık çok koyar adama. Yakıcıdır acısı. Çaresizdir de. Yeter artık dedirdir, memleketine dönmeyi düşündürtür. Eğer yalnızlığınızı sona erdirecek bir kişi ya da birşeye sarılırsanız şanslısınızdır, dayanabilirsiniz.
Demin gazetede bir haber gördüm. Konuyu oraya getirmek istiyorum. Noel’i geçirebileceği hiçbir yakını olmayan yaşlı bir kadın (haberde kadının kaç yaşında olduğu da belirtilmiş ama bence bu bilgi acıyı daha arttırmak ve haberin çekebileceği ilgiyi arttırmak için vurgulanmış bir yem), gazete ilanı ile Noel’de yanında olacak birilerini aramış. Ücret de dolgunmuş.
Dünya küçük evet, Doha’daki Villagio alışveriş merkezinde dolaşırken üniversiteden bir arkadaşımı görmüş ve dünyanın ne kadar küçük olduğunu anlamıştım. Küçücük fıçıcık dünyamızda aslında kendi içimizde hepimiz yalnızız. Yanımızda anı paylaşacağımız birisi yoksa yalnızızdır. Aslında yanımızda birisi olsa da yalnız olabiliriz eğer kalbimiz arasında kilometreler varsa…
Küreselleşen dünyada (size de çok popüler bir laf gibi gelmiyor mu? küreselleşen dünya… peh!) insanın gittikçe yalnızlığa sürüklendiğini eski yazılarımda belirtmiştim. Gidişat hiç iyi değil. Okuduğum bu haber içimi daha da kararttı. Acaba başvursam kadıncağız bana uçak bileti alır mıydı? Noel’i yalnız geçirmemenin parasal değeri ne kadar o kadın için? Tabi bu parasal değer kişiden kişiye değişebilir ki bu küreselleşen dünyanın (bak yine çıktı karşımıza) dengesizliğinin bir sonucu.
Yaşlı kadının ilanı fark edilmiş haber olmuş ama bu ilanı vermeyip aynı yalnızlığı yaşayan daha nice insan vardır aramızda. Hadi birimiz bunu kendine misyon edinsin ve dünyada yalnızlık çeken insanları birleştirmeye çalışsın. Yemin ediyorum sevaptan cennette 3+1 daireyi şimdiden kapar. Çok mu abartı oldu? O kadının Noel’de yalnız kalmamak için evini vermeyeceğini nereden biliyoruz? Cennet ile dünya aynı değil mi dedin? Kime göre? Bazen 1 dakikalık mutluluk için ömrünün 10 yılını vermeyi kabul eden insanlar olabilir. Al sana cennetlik bir vaka…
Bu arada gurbette yalnızlık demiştik ya, insanı gurbette daha uzun kalmaya zorlayan, hırslandıran bir neden de ülkesine döndüğünde yalnız kalmaktan korkmasıdır. Herşeyi o kadar değişmiş bulacaktır ki, dışlanmaktan korkar. Belki de yol arkadaşını/yalnızlığının ilacını gurbette bulmuştur. Bak bu da olabilir… Pek de mümkün aslında…
